Ljóðstafur Jóns úr Vör 2018

Í þessu landi
leyn­ast eng­ir brautar­pall­ar
með þoku­skugg­um að bíða tvífara sinna
Eng­ar mystísk­ar næt­ur­lest­ir
snigl­ast gegn­um myrkrið á hraða draums­ins
Eng­ir stáltein­ar syngja
fjarsk­an­um saknaðaróð

Í þessu landi
sit­ur rúta föst á jökli
Hrímgaðar rúður
Fram­ljósa­skíma að slokkna
Fros­in hjól að sökkva
Andgufa sof­andi farþega
set­ur upp drauga­leik­rit

Og á aft­asta bekk
les kín­versk stúlka
um lest­ar­göng sem opn­ast og lokast
ein­sog svart blóm

Fullvaxin spegilmynd

gegnumlýst

í röntgengeislum

Nýársdags.

Brotið kjúkubein

á baugfingri vinstri handar,

brak bernskunnar

ryðgað milli bringspalanna.

Höfuðkúpan

loftþéttur kúpull

úr gleri,

lagður yfir safn stillimynda;

augu föður míns í baksýnisspeglinum á gömlum trabant snemma á níunda áratugnum.

Hendur hans að herða gjörðina utan um ávalan kvið hestsins, úfinn í vetrarfeldinum, áður en hann lyftir

mér á bak.

Risavaxinn líkami þyrlunnar þar sem við stöndum hönd í hönd í opnu flugskýlinu þaðan sem sér í hafið.

Heiðursvörður við fánaklædda líkkistu á hafnarbakkanum á hryssingslegum degi í nóvember.

/…/

Að lifa lífi sínu einn.

(vakna

vaka

sofna

sofa)

og grafa spörfugla gærdagsins

án hluttekningar,

því nándin

er dýpsta

sárið.

Rafglóandi taugabrautir

– göng

í gegnum tímann –

rangt tengdar

við sjálfið;

hvern dag horfi ég á hendur mínar

– líflínan

morkin gúmmíteygja, trosnuð í báða enda –

og minni mig á

ártalið;

frumurnar

sem skipta sér;

aldur

tanna minna og beina;

barnið sem varð fullorðið.

Í sjónjaðrinum björgunarþyrlan.